De trampoline van Mo13-1

De trampoline Na de vorige week alle reserves te hebben aangesproken-een werkelijk miraculeus gelijkspel tegen Bergum!- zijn al onze accuutjes opgeladen voor de volgende veldslag. Hoogeveen is de volgende horde.(ver weg zeg..) Het complex van “ de Weide”( niet te verwarren met” de magere weide “van Frisia), ziet er piekfijn uit. En .. wij hebben er zin in…. Helemaal tegen de traditie in ontplooit zich een saaie eerste helft. Kansen over en weer, maar dat is het dan ook. Na de thee wordt alles anders. Onze verdediging staat als een huis en dat mag ook wel eens gezegd worden.. Zo maar, uit het niets.. scoort de Weide! De meiden weten dat er nu aangepakt moet worden. Maar -en dat tekent onze ploeg- geen spoor van paniek. We realiseren ons : we staan bovenaan -een punt voor op Hoogezand- dus nu kunnen we ons geen puntverlies veroorloven .Romy redt ons diverse malen en Dana scoort bijna. Chris en Arnold stralen rust uit en laten zich minder van hun vocale kant zien. Chris legt me uit: ons is geleerd vanuit de KNVB dat we nu stapsgewijs minder sturend moeten optreden. We geven de voetbalsters meer gelegenheid hun eigen verantwoordelijkheid te nemen. Ik ben benieuwd. De tijd zal het leren… In ieder geval gaat de tijd voor ons werken: Voorzet van Enora , Sadé staat op de juiste plaats en Daar ligt de bal in het netje! 1-1 Sadé rent naar me toe en lacht me toe: die goal is voor jou, opa 😊! En dan gaat het snel. De meisjes van de Weide blijken hun kruit verschoten te hebben, lopen conditioneel op hun tandvlees en daar weet onze MO13-1 wel raad mee. Even terzijde: hier verdient JP toch ook een compliment. Met zijn trainingen zorgt hij er mede voor, dat onze speelsters vaak in de tweede helft echt een prima uithoudingsvermogen hebben. Silke scoort uit een voorzet van Sadé! 1-2! Direct daarop scoort Enora 1-3 uit een voorzet van Isabelle. De trein is op stoom! Dana maakt met een prachtige lob aan alle onzekerheid een einde 1-4 Eind goed al goed! Opvallend is , dat we elke wedstrijd eerst op achterstand moeten komen, om dan toch terug te vechten en de punten te pakken. .Een karakterploeg heet dat! Na afloop interview ik Maegan . Ze is jarig en vertelt dat het een feestdag voor haar is geworden .Het leukste moment van de wedstrijd vond ik ,dat we de eerste goal maakten; we gingen toen ook beter spelen. Iedereen was blij omdat we toen niet meer achter stonden, we combineerden weer beter. Ik feliciteer haar met haar verjaardag,die Maegan uitbundig met haar teamgenoten in de kleedkamer viert! Nog even een praatje met onze grensrechter. U weet het waarschijnlijk niet, maar grensrechter zijn is een van de moeilijkste klusjes die er bestaan…Je moet alert zijn, snel, waakzaam en stressbestendig. Erwin Edema legt uit: Ik ben hier gewoon ingerold door een aanbieding die ik heb gehad om een heel fijne training te mogen volgen, verzorgd door een echte officiële KNVB scheidsrechterscheidsrechter van Blauw Wit. Zo heb ik de regels en de kneepjes van het vak geleerd. Dat geeft je zo veel zekerheid, dat je gewoon het veld in durft te vlaggen. Mijn valkuil zou kunnen zijn dat ik mijn partijdigheid wel in mijn zak moet houden. Ook een grens- is maar een mens. Het pluspunt is de sportiviteit die ik doorgaans meemaak, die ook uitstraalt van de tegenpartij. Totdat ze achter komen te staan, dan neemt dat wel een beetje af. Wel beste lezer, vanaf nu benadert u Erwin aub wel met meneer Edema? Mijn ontzag is groot! Maar onze veerkracht ook. Vandaar de titel van de stukje…. Volgende week Gorecht thuis! Moet te doen zijn… maar waak voor onderschatting! Op naar een passend vervolg!
Opa