Veertien jaar lang was hij een alleskunner op de velden van Blauw Wit ’34. Tot die ene dag, zo’n vierenhalf jaar geleden. Leroy von Bannisseht (23) kreeg te horen dat zijn rechterknie was aangetast door kanker. Er was maar één optie: het been moest eraf. Nu, vier jaar na de amputatie, wordt Leroy door Blauw Wit ondersteund in de aanschaf van een sportprothese.
‘Ik had al een tijdje last van m’n rechterknie, die werd warm en dik. Pijnlijk ook. De huisarts stuurde me naar de fysio en die stuurde me na twee maanden naar het ziekenhuis voor foto’s. Het bleek helemaal mis. Er zit iets, zeiden ze. Hoe ernstig het was, wist ik toen nog niet, maar dat bleek gauw genoeg. Ik had kanker.
Mijn eerste vraag was: kan ik nog voetballen? Aan de dood dacht ik niet eens, daar heb eigenlijk nooit aan gedacht. De vraag of ik ooit nog kon sporten, was voor mij veel belangrijker. Voetbal was mijn alles, mijn uitlaatklep. Vlak voor de winterstop kreeg ik mijn diagnose, het Leeuwarder kampioenschap heb ik nog meegevoetbald. Daarna was het einde oefening.’
Amputatie
‘In het begin werd er nog gesproken over een kunstknie, maar de kanker was al zover uitgezaaid dat dat niet eens meer kon. Voor ik het goed en wel besefte, hoorde ik dat mijn been geamputeerd moest worden - dat was vlak voor Kerst. Toen wist ik het: het voetbal is voorbij. Shit, wat heftig was dat. Hoe ga ik dat doen, dacht ik, hoe ga ik straks leven zonder dat been? Maar echt veel tijd om na te denken had ik niet. Ik moest gelijk aan de kuren, mezelf klaarstomen voor de operatie.
Op 24 januari 2012 ben ik geopereerd. Ze hebben nog geprobeerd om een soort omkeerprothese te maken, waarbij mijn enkel en mijn voet op de plek van mijn knie zouden worden gezet. Op die manier zou ik nog een scharniergewricht hebben. Maar dat ging niet goed; de doorbloeding bleef uit, de hartslag viel weg. Tot drie keer toe hebben ze het geprobeerd, iedere keer ging het mes. Ik lag in drie dagen 27 uur onder narcose. Toen de artsen me vertelden dat het ook de derde keer was mislukt, zei ik: amputeer maar, anders red ik het niet. Mijn been ging er tot vijftien centimeter boven de knie af.’
Stoned
‘En toen werd ik wakker, zonder been en stoned van de morfine. Na een paar uren wachten voelde ik voor het eerst aan mijn stompje. En nog eens. Dat was gek en onwerkelijk, maar ik bleef voelen. Bewust. Om eraan te kunnen wennen. Voelen en bewegen, steeds opnieuw. Dat heeft me geholpen om het te accepteren. Het ging eigenlijk allemaal best oké. Ik voelde me goed en ik was boven verwachting fit. Pas na een week of drie besefte ik: ik kan niet meer terug, mijn been is weg. Dat was toch wel heftiger dan ik dacht. Toen ik tot rust kwam, had ik de tijd om na te denken. Ik werd kwaad, woedend soms. Waarom ik? Waarom op deze leeftijd?
Gelukkig heb ik altijd enorm veel steun gehad van mijn familie en vrienden. Zonder hen had ik het niet gered. Ik heb ontzettend veel bezoek gehad, berichtjes, kaartjes en noem maar op. Mijn ouders en mijn zusje waren er dag en nacht voor me. En heel speciaal in die tijd is mijn voetbalmaatje René Baas voor me geweest. Hij was altijd bij me. Haalde eten voor me, zat dagen aan mijn bed, vertelde me over het leven in Leeuwarden. Wat hij heeft gedaan, zal ik nooit vergeten.’
Sportprothese
‘Na een jaar kwam het echte verdriet. Soms wist ik even niet meer wat ik met mezelf aan moest. Maar ondanks dat, ben ik altijd positief gebleven. Ik ben niet iemand die snel in een hoekje gaat zitten huilen. Man, ik heb de landmacht gedaan. Daar ga je door totdat je erbij neervalt. Dat hield ik in gedachten: doorgaan, doorgaan, doorgaan – je weet hoe sterk je bent.
Ik sta misschien wel positiever in het leven dan vóór de kanker. Ik geniet meer. En ik heb mezelf een aantal mooie doelen gesteld. Ik wil mijn verhaal graag delen. Andere mensen stimuleren, jongens en meiden van mijn leeftijd die hetzelfde meemaken. Ik wil ze laten zien dat ze het kunnen en dat ze nooit moeten opgeven. Daarin wil ik een voorbeeld zijn. Wie weet, hebben ze iets aan mijn verhaal en aan de manier waarop ik me er doorheen heb geslagen. Mijn eerste interview voor een magazine heb ik al gehad en in maart 2016 ben ik te zien in het televisieprogramma ‘Je zal het maar hebben’ van de BNN.
En dan is er nog iets… In 2020 wil ik op de Olympische spelen, de Paralympics, staan. Ik wil gaan voor het hoogst haalbare, die spanning beleven: hoe is het om weer te presteren? Mijn lichaam heb ik gelukkig mee, nu mijn conditie en kracht nog. Vier jaar lang zal ik keihard moeten trainen.
Om mijn doel te kunnen halen, heb ik een sportprothese nodig, een blade. Ik heb er al eentje getest en dat was lastiger dan ik dacht. Het was wiebelen, balanceren en heel voorzichtig een stukje proberen te lopen. Eerst aan de hand van de prothesemaker, daarna in m’n eentje. Ik ging finaal op m’n plaat, haha. Maar voor het eerst in vier jaar tijd kon ik weer een beetje rennen! Magisch was dat. Als ik mijn eigen blade heb, wil ik de techniek eerst onder de knie krijgen en dan aan wedstrijden meedoen om me te kunnen voorbereiden op de Olympische spelen. Ik wil die 100 en 200 meter sprint daar lopen.’
Voetbal
‘Voetbal is helaas geen optie meer omdat ik geen knie meer heb. Je been kunnen buigen is essentieel bij die sport. Jammer, maar ik ben blij met wat ik nu heb. En nee, ik voel me niet gehandicapt, ik voel me niet anders dan anderen – ook niet als ik mijn prothese af heb. Ik ben gewoon iemand met een blessure. That’s it. Dat been mis ik niet eens. Geen idee meer hoe het is om twee biologische benen te hebben. Heel af en toe probeer ik het me nog wel eens in te beelden als ik naar mijn stomp kijk, verder ben ik er niet zo mee bezig. Ik sta ’s ochtends op en doe m’n prothese om, net zoals een ander zijn schoenen aantrekt. De momenten waarop het nu nog pijn doet, is als ik bij Blauw Wit ben. Dan denk ik: daar op dat veld, daar had ik kunnen staan. Tegelijkertijd weet ik dat ik er niets aan kan veranderen. Zeuren helpt niet, daar krijg ik mijn been niet mee terug.’
Een sportprothese (ook wel een blade genoemd) kost ongeveer 10.000 euro. De aanschaf hiervan wordt niet vergoed door de zorgverzekeraar. Daarom organiseert Blauw Wit op vrijdag 20 november een sponsoravond, waarvan de opbrengst wordt besteed aan een sportprothese voor Leroy.
