,,Mijn knie is al jaren versleten”, vertelt Roosenburg. ,,Het is een wonder dat ik zo lang heb door gevoetbald.” 62 is ie inmiddels. De robuuste verdediger, die 321 wedstrijden in het eerste elftal van de Leeuwarder eredivisionist speelde. Net als vader André, broers André, Febo en Wim en zoon Martijn niet te vergeten; een unicum in de Nederlandse voetbalgeschiedenis.
Het leven zuur gemaakt Martijn voetbalt nog in het eerste van Topklasser ONS Boso Sneek en doet zo nu en dan mee met wedstrijdjes van Oud-Cambuur. Het mag een klein wonder heten dat vader en zoon nooit samen voor de Cambuur All Stars speelden. ,,Misschien is dat maar beter ook. We houden allebei nogal van praten in het veld en waarschijnlijk hadden we elkaar het leven zuur gemaakt.”
Lichaam wil niet meer Na een 55-jarige carrière als actieve voetballer, trainer én liefhebber is het nu definitief voorbij: het lichaam wil niet meer. Tot grote spijt van Klaus zelf, die volgens teamgenoten een traantje wegpinkte bij het inleveren van zijn voetbalspullen vorige week. ,,Ik zeur niet en ben dankbaar dat ik zo lang heb mogen voetballen. Uit mezelf zou ik echter nooit zijn gestopt, maar het is het ook niet waard om mijn knie definitief de vernieling in te helpen.”
Ouwehoeren, biertje, gezelligheid Hij zal het missen: het omkleden, het dom ouwehoeren, de gezelligheid en het biertje na afloop. De laatste jaren speelde Roosenburg bij het ‘Koninklijke’ Vijfde van Blauw Wit’34. Ondanks zijn respectabele leeftijd ging hij elke wedstrijd voorop in de strijd. ,,Ik wilde eigenlijk stoppen als ik me zou beginnen te ergeren”, zegt hij. ,,Maar ik heb me altijd al aan van alles lopen te ergeren binnen de lijnen. Dat is de aard van het beestje. Ik kon me vreselijk irriteren als iemand zijn best niet deed: of ze nou 18 of 60 waren.”
Afscheidswedstrijd Volgende week vrijdag hebben zijn ploeggenoten van Blauw Wit’34 een afscheidswedstrijd georganiseerd tegen het vijfde elftal van LAC Frisia 1883, de club waar Roosenburg op zijn 49ste nog debuteerde in het eerste team. ,,Ze hadden destijds een leiderstype nodig en kwamen bij mij terecht.” Dat hij een afscheidswedstrijd krijgt streelt hem, hoewel hij een slag om de arm houdt. ,,Het is waarschijnlijk goed voor de kantineomzet, want echte vrienden heb ik niet bij Blauw Wit’34”, grapt hij. ,,Ach, ze zullen wel blij zijn dat ik stop.”
De afscheidswedstrijd van Klaus Roosenburg vindt op vrijdag 25 september plaats op Sportpark Wiarda. Aanvang 19.00 uur.
