Zaterdag 12 december.
Ik ontwaak uit een diepe slaap. Normaal gesproken door een wekker of omdat ik gewoon uitgeslapen ben. Ach, het is immers weekend en ik draai me nog even lekker om in mijn warme, veilige bed. Maar wat is dit? Hebben ze het kunstlicht op Wiardi nu al ontstoken? Acht uur in de morgen? Zijn ze bij Blauw Wit nou helemaal de ratten besnuffeld?
Het is normaal gesproken waardeloos weer. Water koud en donker. Een vaag gemurmel stijgt op vanaf het Blauw Wit complex. Het gaat al snel over in vrolijk kinder gekwetter en zo krijg ik een gratis beeld- en klank spel voorgeschoteld. Van een klein beetje gekrakeel wordt het een groot kinderkoor, dat me toezingt; kom op kerel, fluiten zal je! We zijn er weer; nog een interne competitie en dan….
Dan komt de grote stilte, waarin we niets meer horen. Het is immers Corona tijd, de tijd, waarin alles dicht slaat en er bijna niksmeer gebeurt. Maar deze zaterdag gaan we nog genieten! Ik mis nog iets: toeschouwers. Die trouwe vaders en moeders langs de lijn. Zij missen hun spruit op deze dag, kunnen niet trots hun kind(eren) knuffelen, na weer het zoveelste doelpunt.
Ik voel me even de regering: Mensen, hou vol.. heb geduld. Afstandhouden ,doen jullie goed (Geen wonder, je mag het complex niet eens op) !
Ik realiseer me plotseling dat ik vanmorgen een wedstrijdje van JO 5 tegen JO 7 moet fluiten. Nou ik heb er zin in! Ja, fluiten, zo heet dat, als je 10- jarigen in je burgerkloffie 40 minuten mag begeleiden. Dat bestaat uit het volgen van het spel op een kwart veld, veters strikken van voetballertjes, die voor deze vaardigheid nog geen diploma hebben gehaald op school en het weer tot leven wekken van kinderen, die net pijnlijk in aanvaring zijn gekomen met een tegenspeler.
Maar, ik weet van enkelen van hen, dat ze veel liever hadden gezien dat ik in glimmend trainingspak , voorzien van een fluit en twee vlaggen, deze wedstrijd had gefloten. Dan is het pas echt toch? Helaas, ik vind mijn burgerkloffie beter passen bij het (bege)leiden van deze mini- sterren en volsta dus met de fluit om in ieder geval te laten merken, dat voetbal op dit niveau er echt nog wel toe doet!
En natuurlijk wordt het weer een prachtige wedstrijd met een op z’ n teentjes getrapte Sterspeler, die kermend neerzijgt, een doelpunt vanaf de middenstip gescoord, maar vooral… ontzettend veel spelplezier! Ik help een spelertje overeind, dat gevallen is, spreek een bikkel van een back toe met de woorden, “ beetje rustig, jongen, beetje rustig, heb je zeker op t.v.gezien” maar wat een prachtige ochtend!
De zonnestralen zoeken landingsplaats en tussen de bomen… Vandaag dus niet..
Maar de echte zonnestralen …die heb ik wel gezien vandaag.
Driemaal raden wie ….........
