Om elf uur stap ik het complex van Blauw Wit binnen.Het motregent en de hemel oogt als een wolk mistroostigheid.Maar bij het hek is het een drukte van belang. Groepjes kinderen kwetteren er lustig op los. Als je een minuutje of wat blijft staan, verdwijnen ze als blauw witte wolkjes naar de diverse velden, aangevoerd door een of meer begeleiders.
De voetballertjes zijn hooguit tien jaar oud en mogen vandaag in mixed teams hun kunsten vertonen. Dat is weer eens wat nieuws.. en de vrolijkheid, gemengd met een onbestemd gevoel van …” in welk team kom ik zo meteen terecht…” waait als een kleurrijke waaier over de velden.Dat hun ouders er niet bij mogen zijn, schijnt de meesten niet te deren.
Sommige ouders des te meer, waarvan enkelen buiten tegen het hek hangen ,als apen achter tralies in een kooi…om maar niets van de verrichtingen van hun kind te kunnen missen…Hun droefgeestigheid ontroert me.…Corona… het is echt meer dan een griepje…
Het aanvang signaal voor alle groepen gebeurt synchroon.
Dat vinden de spelertjes best spannend. Ze kunnen niet wachten… En dan gaat het los!. Er wordt gedraafd, gebikkeld, geschopt en gegleden,dat het een lieve lust is. Aan de kant hoor ik veel coaches enthousiast hun groepje aanmoedigenen van goede raad voorzien.
De naargeestige weersomstandigheden heb ik het volgende uur totaal niet meer beleefd en de voetballers in de dop nog minder! Als het eindsignaal wordt gegeven, rennen onze jonge helden enthousiast naar de kant, waar de leiders altijd min of meer tevreden voor een waardige aftocht blazen.
En de ouders? Via de groepsappzijn ze op de hoogte gehouden en zullen binnen afzienbare tijd weer zelf actief … en sportief – binnen de omheining-hunkroost kunnen aanmoedigen. Ze weten niet… wat ze qua beleving hebben gemist!!
De passanten.
Tijdens mijn kortstondige verkenning ben ik best nieuwsgierig naar de “randvoorwaarden” van het hedendaagse jeugdvoetbal. Als er dan geen ouders mogen zijn rond het veld, wie lopen er dan allemaal wel op het kunstgras? Ik ontmoet twee helden van weleer. Geert Postma en Eddy Edens(leeftijd: 60 plus).
Geert heeft zijn sporen verdiend.60 jaar dient hij de club. Een waardig clubicoon. Nu nog.
Eddy heeft bij diverse clubs in Leeuwarden gespeeld. Via Rood Geel en Friesland. Uiteindelijk vond hij bij Blauw Wit een grote ,professioneel geleide club, waar hij met alle facetten van het voetbal in aanraking kon komen. Bovendien is ereen hoge participatiegraad. Een groot aantal vrijwilligers geeft de club smoel.Eddy en Geert zijn het erover eens, dat ook een kleine club zijn bekoring heeft: Je kent er iedereen, de sfeer is er gemoedelijk en de lijntjes zijn kort.
“Wij zijn scouts”…. Scouts? Maar dan denk ik meteen aan mannen in pak,die voor veel geld spelers binnenhalen voor een grote club. “Dat zijn jullie toch niet”?
“Nee, Jan, we kijken naar hoe de kinderen spelen, wie er opvallen, of er balans in de teams is. Je speurt naar talent,maar ook naar teambuiding.Je stroomlijnt de teams. Wij zijn ook de verbinding en vraagbaak naar de leiders”.
“Kijk, zie jij iemand die opvallend is in het team voor ons”? Het duurt even,voordat ik het bedoelde spelertje heb gevonden. Mooie balbehandeling, groot voor zijn leeftijd(9 jaar), en soepel in zijn passeerbewegingen. Zo’ n jongen moet nog heel wat leren ,.maar of hij het echt redt? Dat weet je op een tijdstip als dit nooit.Of hij de top haalt? Dat hangt van zo veel factoren af…… maar potentie heeft hij zeker!
Daar passeert ons, in scheidsrechter tenue, Egbert Kuipers. 68 jaar oud ,ziet eruit als 60. “Wat doe jij hier Egbert”?“Kerel, ik doe hier van alles: Kantinebeheerder , scheidsrechter”. Lid Corona team, leider van het G team.
Geert en Eddy lachen. “Ja, Jan, dit is mister Blauw Wit”. Zo zie je maar weer.
Hier zijn we van alle markten thuis! Ook hier telt verbondenheid!
