Column: Stadionspeaker…

Terwijl de vertrouwde warme stem van Piet Kuipers ergens over een zuidelijker gelegen strand galmde gingen de koude rillingen over de rug van zijn invaller. Het zou niets met angst of zenuwen te maken hebben maar met de temperatuur tijdens deze gure zaterdagmiddag, zo verzekerde de stadionspeaker a.i.. Dik ingepakt in een dikke jas, sjaal om de nek en handschoenen aan kleumde hij de opstelling der beide elftallen van zijn lijstje op. Als de tegenstander al na een paar minuten op 0-1 komt lijkt hij snel in zijn nieuwe rol te komen, zij het dat hij alle hulp van Dames 1 kreeg. Het eerste leerpunt was dat een doelpunt van de tegenstander natuurlijk nóóít te enthousiast begroet mag worden.

Maar na de rust is alle vertrouwen in de warme bestuurskamer achtergebleven. Onzeker zoekt hij naar eventuele wissels en stottert hij de 2-1 door het stadion. Bij de 3-1 gaat het volledig mis. Schepers wordt enthousiast bejubeld maar krijgt onverwacht én onterecht te horen dat hij zijn tweede van de middag heeft gemaakt. Om de stadionspeaker heen begint het grote zuchten en vanuit alle hoeken krijgt hij te horen dat de 3-1 pas de eerste van Schepers is. “Maar wat wil je, zonder autocue!” Wanneer de kruitdampen zijn opgetrokken komt ook de Supportersvereniging, bekend met de kritische supporters op de tribune wanneer een foutieve naam als Man of the match wordt genoemd, nog eens vertellen dat de stadionspeaker volledig van het padje is.

Het angstzweet staat op het voorhoofd van onze jonge vriend, koud heeft hij het allang niet meer. Als dan ook de 4-1 valt en de microfoon weer in de hand genomen moet wordt harkt hij alle moed bijeen. Met een kleine trilling in de stem en gematigd enthousiast klinkt over Wiarda: “Blauw Wit komt op 4-1 door Ronnie Ganzevoort, zijn tweede doelpunt … van het seizoen!” Spontaan rolden de complimenten van de tribune. “Piet zou nooit zoiets zeggen…” Cool en zakelijk werden de resterende minuten een zekerheidje…