Gelijk schoot het woord ‘gogme’ door mijn hoofd. Niet altijd wint de beste ploeg de wedstrijd, vaak wel de slimste. Na een blessurebehandeling waarbij een spons van het merk Lourdes de zwaar geblesseerde speler van de operatietafel redde en je je kunt afvragen waarom deze wonderspons niet bij de eerste hulp wordt gebruikt, werd de bal teruggegeven aan de ploeg die voor de behandeling in balbezit was. Er volgde een ingooi naar de eigen speler die bal vervolgens in blinde woede een meter of zestig verderop over de achterlijn schoot en hiermee een doeltrap weggaf. De keeper plaatste de doeltrap op het hoofd van een middenvelder en nadat de bal werd doorgekopt ontstond een grote kans wat net werd gemist.
‘Gogme’ [zn] Jiddisch - Hebreeuws. Spelintelligentie, met name bij het voetballen.
De bal had natuurlijk ook aan de vijandige kant over de zijlijn kunnen vallen zodat de tegenstander bij een ingooi opgesloten kon worden en zo balbezit terug gewonnen kon worden. Sportiviteit is mooi maar een stukje ‘gogme’ wint wel vaak wedstrijden.
Op het naastgelegen veld zag ik even later het Koninklijke Vijfde ballen. Terwijl de keeper van de tegenstander, leunend tegen de paal, een muur probeerde te metselen nam ‘JP’ de vrije trap alvast en plaatste de bal in de andere hoek. ‘Doelpunt!’, zo oordeelde de scheidrechter en terwijl JP onopvallend richting eigen helft liep werd de leidsman belaagd door een groot deel van het andere team. En nadat de kruitdampen waren opgetrokken was nog net een gele kaart zichtbaar. Doelpunt én tien minuten met een man minder! Na de wedstrijd vertelde een van de leden van het Koninklijke Vijfde dat JP dit vaker doet.
“Logisch, hij wint zo altijd. Want keurt de scheidsrechter het doelpunt af omdat hij nog niet gefloten heeft, mag JP de vrije trap gewoon overnemen…”
© Edjestheater
