Het afgelopen jaar ben ik, als liefhebber van het échte Britse voetbal, bij twee wedstrijden in Engeland geweest. In een muffe ruimte onder het stadion, direct naast het uitvak, was een klein kroegje als in de voetbalstrip Rob van de Rovers. Natuurlijk zag een fanatiek supporter direct dat ik hier niet thuis hoorde. We raakten aan de praat en nadat ik aangaf bewust voor Luton Town te hebben gekozen, sprak hij vol passie vermengd met trots over zijn club. Bij het tweede glaasje limonade vroeg hij naar mijn club en nog voordat ruim 25 jaar Ajax als een film voorbij schoot kwam Blauw Wit ’34 vol trots uit mijn mond.
Natuurlijk wilde hij graag de grootte van de clubs vergelijken. Zijn club speelt in ‘League Two’, omgerekend de vierde klasse in Engeland. Blauw Wit zou als eersteklasser, met enig wiskundige fantasie, vijfde klasse spelen. Inmiddels stond ik voor een wand met ingelijste herinneringen met op de achtergrond telkens een vol stadion. “Hoeveel supporters zijn bij jullie aanwezig?” “Ongeveer 750”, dikte ik het een beetje aan. Na wat foto’s te hebben gemaakt waarop mijn sjaal trots stond te zijn en een laatste limonade werd het tijd om het stadion in gaan. Achter het doel, goed zichtbaar, liet ik een kleine tienduizend supporters kennis maken met mijn Blauw Wit. Trots stond ik voor het vak met de Blauw Wit sjaal boven mijn hoofd…
Onlangs werd ik gevraagd om eens een column te schrijven over Het koninklijke Vijfde. Van wie het verzoek kwam is even niet zo belangrijk, ik noem geen namen, maar ik keek de keeper van dit team vragend aan.
-
“We maken gemiddeld acht (!) doelpunten per wedstrijd!” “Daarmee vul ik geen column.”
-
“We krijgen gemiddeld vijf doelpunten per wedstrijd tegen!” “Daarmee vul ik geen column.”
-
“We hebben zo’n 40 selectieleden maar we zijn elke week blij als er toch weer elf aan de aftrap staan…” … “Wanneer verdient een team eigenlijk het predicaat ‘Koninklijk’..?”
En zo heeft ook Jelmer Diks nu een trots moment te pakken…
© Edjestheater
