Langs de lijn sta ik als supporter. Gefocust op de wedstrijd geniet ik van het spelletje en in mijn enthousiasme ontsnapt af en toe zelfs een spontane aanmoediging. Wat er om mij heen gebeurt weet ik niet, ik kan helemaal opgaan in de wedstrijd. Na afloop zou ik een gekleurd maar ongezouten mening over de wedstrijd kunnen hebben. Het gekke is dat de wedstrijd volgen door een lens heel anders wordt beleefd. In tegenstelling tot ‘langs de lijn’ volg ik de wedstrijd maar zie ik ook wat er om mij heen gebeurt.
De dag na de kampioenswedstrijd, tijdens het uitzoeken van zo’n 1600 foto’s, viel het mij voor het eerst op. Tussen alle wedstrijd- en kampioensfoto’s vond ik opvallend vaak momenten die zich om het veld afspeelden.
Kinderen die spelend hun eigen wereld beleven of
een vrouw die eenzaam op de tribune ondertussen vermoedelijk haar man de tussenstand doorappt. Als ik een foto van
de verzorger van het tweede zie denk ik aan een eerder moment toen hij het veld in rende, het water klotsend uit de waterzak. Nahijgend vroeg hij zich hardop af: “Waarom zijn ze altijd gewond aan de andere kant van het veld?” Foto’s van opvallende spandoeken en
reclameborden om het veld en zelfs ‘
De schaduw van Appie’ bleek vastgelegd te zijn. Van dichtbij!
Maar het mooiste moment was rond hét fotomomentje na de bevrijdende 3-1. Passie en plezier, dolle vreugde en (ont)spanning naast het doel, voor mijn lens. Terwijl ik de foto maak zie ik de jonge keeper verslagen zittend in zijn doelgebied. Zijn gezicht verraadt de teleurstelling. Als even later de kruitdampen zijn opgetrokken heb ik kort oogcontact met de keeper. Met jaloerse stem mompelt hij zachtjes voor zich uit: “Kampioen… en straks nog feest ook!”
© Edjestheater
